အရင္တုန္းက က်ြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြစေရးျဖစ္တယ္ ။အေစာပိုင္း ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာကလဲ ဒီလိုပါ ေက်ာင္းမွာကဗ်ာဆရာဆိုရင္ကို နည္းနည္းလူရွိန္တယ္ေလ ၊ attention လဲနည္းနည္းရတယ္ဆိိုေတာ့ ၊ ကဗ်ားေလးေရးျပီး ေကာင္မေလးေတြျကားမွာ ေဂာ္ခ်င္တာေပါ့ ။ ဒီလိုနွင့္စေရးျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေရးသက္ေလးရလာ စာဖတ္သက္ေလးရလာေတာ့ နည္းနည္းလူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္လာသေပါ့ ၊ အဲအဲ ကြန္ျပူတာေလးနည္းနည္းပါးပါးတီးတတ္ေခါက္တတ္လာ အင္တာနက္ေလး ကလိတတ္လာေတာ့ ဘေလာ့ေပါ္ကိုတတ္လာတာေပါ့ ၊ ဒီလိုနွင့္ ကိုယ္ေရးထားတာကို ရုပ္တည္ျကီးနွင့္ ကဗ်ာလို့ေခါင္းစဉ္တပ္ပစ္လိုက္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကဗ်ာဆရာလို့ခံယူလာတဲ့ သက္တမ္းျကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ့ကိုက်ြန္ေတာ္ ျပန္သံုးသပ္ျကည့္မိတယ္ ။
  ေနာက္ဆံုးအေျဖထြက္တာက က်ြန္ေတာ္ေရးခဲ့သမ်ွေတြဟာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ ။
  ကဗ်ာလို့သမုတ္ရေလာက္ေအာင္ ေရးခဲ့သမ်ွဟာ ကဗ်ာမျမည္ခဲ့ျပန္ဘူး ။ ကဗ်ာ ရဲ့ေလးနက္မွု ကိုသိလာေတာ့ ေရးခဲ့သမ်ွဟာ ကဗ်ာမေျမာက္ဘူးဆိုတာ ပိုေသျခာခဲ့ျပန္ေရာ ။ ကဗ်ာ ရဲ့တန္ဖိုးျကီးမားမွုကို နားလည္လာေတာ့ ေရးခဲ့သမ်ွဟာ ကဗ်ာလို့သမွုတ္ရေအာင္ တန္ဖိုးမျပည့္မွီခဲ့ျပန္ဘူး ။ ကဗ်ာ ရဲ့ျမင့္ျမတ္မွုကိုသိလာေတာ့ ေရးခဲ့သမ်ွဟာ ကဗ်ာ ဆိုတဲ့အဆင့္ေရာက္ဖို့ေနေနသာသာ အရမ္းသိမ္ငယ္ေနတာကိုသိလာခဲ့ျပန္ေရာ ။
 အဲဒီေနာက္က်ြန္ေတာ့ကို က်ြန္ေတာ္ အရိုးသားဆံုးဝန္ခံလိုက္ျပီး အရိုးသားဆံုးေနျပစ္လိုက္တယ္ ။
က်ြန္ေတာ္ ကဗ်ာ ဆရာမဟုတ္ဘူး ။ က်ြန္ေတာ္ေရးခဲ့သမ်ွဟာ က်ြန္ေတာ္ အရမ္းနွင့္ခံစားမိသမ်ွကိုအနီးစပ္ဆံုးပံုေဖာ္ဖို့ စကားလံုးတစ္ခ်ို့နွင့္ ခ်ေရးမိခဲ့တာေလ ။ က်ြန္ေတာ္ထိထိရွရွျဖစ္လာတိုင္း အဲဒီအရာေလးကို ပံုေဖာ္ဖို့ခ်ေရးမိတဲ့စာသား/စာလံုးေလးေတြပဲ ျဖစ္တယ္ ။
ဒါေျကာင့္ က်ြန္ေတာ္ေရးခဲ့သမ်ွအရာေတြဟာ " ထိရွအက္ကြဲသံ ''  တစ္ခုအျဖစ္ပဲ ျဖစ္တည္တယ္ ။ ကဗ်ာျဖစ္တည္ဖို့အထိ အရည္အခ်င္းမရွိခဲ့ဘူး ။ ဒါေျကာင့္ က်ြန္ေတာ္ေရးခဲ့သမ်ွကို အဲဒီအဆင့္ / ထိရွအက္ကြဲသံ အဆင့္အျဖစ္ေျပာင္းသက္မွတ္လိုက္တယ္ ။

ဘဝဟာ သိပ္ရိုးရွင္းလြန္းသေလာက္ က်ြန္ေတာ္ဟာ သိပ္ကိုရိုးသားဖို့လိုလာျပီေလ

မိုးဇက္

တစ္ကယ္ေတာ့ အိမ့္ခေရ
ငါက ေလထဲမွာ အရုပ္ေရးခဲ့မိတဲ့သူ
ဘဝေတြအဆက္ဆက္ထက္က်န္ေနမလားလို့
အရုပ္ေရးမိတဲ့သူ ။             ။
တကယ္ေတာ့ အိမ့္ခေရ
နင္က ေသခ်ာတဲ့ဘဝတစ္ခုကို
ဖမ္းဆုပ္လိုက္တဲ့ ဝိဉာဉ္ ။              ။
ငါျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြကို ရွပ္တိုက္ျပီးေတြးဖူးတယ္
ငါ့အတိတ္ေတြကို ပြတ္သပ္ျပီးစဉ္းစားဖူးတယ္
နင္ေပးဖူးတဲ့ စာတစ္ရြတ္
ဆုပ္ခ်ည္ ျဖန့္ခ်ည္ခဏခဏဖြင့္ဖတ္ဖူးတယ္ ။             ။
နင့္နားသယ္စက ဆံပင္ေတြကိုအေတြးနွင့္သပ္ခ်ည္ဖူးတယ္
နင့္နွုတ္ခမ္းတစ္စံုကို ဖြဖြေလးသိမ္းထားဖို့စိတ္ကူးယဉ္ဖူးတယ္
နင့္လက္သြယ္သြယ္ေလးကို တယုတယဖမ္းဆုပ္ဖို့ျကိုးစားဖူးတယ္
အိမ့္ခေရ              ။                    ။
တစ္ကယ္ေတာ့နင္က ေသခ်ာတဲ့ဘဝတစ္ခုကိုပဲ
အမွန္ျခစ္ ေရြးျခယ္သြားတဲ့ သူ
တစ္ကယ္ေတာ့ ငါက ခ်စ္ျခင္းတရားကို
ငါ့တစ္ေယာက္ထဲ ေသြးသန္ရဲရဲခ်ေရးမိတဲ့သူ ။                     ။

မိုးဇက္

ထိရွလြယ္တာလဲမေျပာႏွင့္ေလ ...
ထိခဲ့တဲ့ဓါးသြားကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ 
အျမင္ႏွင့္ကို ျမည့္လို႕ ၊ ျမွလို႕ ။                    ။
အိမ့္ခေရ ......
နင့္အတြက္ေတာ့ မ်က္စ တစ္ျပစ္စာ
ငါ့အတြက္ေတာ့ တစ္ရာသီစာဟင္းလင္းေပါက္ျဖစ္သြားတာ
ငါ့မွာ ... နာ ... က်င္ ...... ပ်က္ ...... လွ် ........ လုိ႕ ။
ငါ့မွာေတာ့ ငါ့ကံၾကံမၼာကို ငါဖိဖိပြတ္လို႕
နင္ငါ့ကိုစြင့္ခြာသြားတာကို ေျဖေျဖာက္ဖို႕
အပန္းတၾကီးၾကိဳးစားေနရတာ
အိမ့္ခေရ.... ....  ။
ငါသိလိုက္ျပီ ... အိမ့္ခေရ
ငါ့လွ်ာခင္ကို ေျခာက္ကပ္ကပ္ပြတ္သပ္ရင္း
ငါသိလိုက္ျပီ .. .. အိမ့္ခေရ
တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ... 
ခ်စ္ျခင္းဆိုင္ရာ သစၥာတရားဟာ တစ္ေလာကလံုးသိေအာင္
ႏႈတ္တစ္ဖြဖြ ဖြင့္ျပဖို႕လိုတယ္ဆိုတာ ... ။
ငါေျပာခ်င္တာက
ငါခိုးခုိးနမ္းခ်င္ေနမိတဲ့ နင့္ရင္ညြန္႕ေလးကို
လြမ္းတယ္ ..... အိမ့္ခေရ ။                      ။
ငါေျပာခ်င္တာက
ငါမေျပာပဲနင့္ဘယ္ဘက္္ရင္္အံုေအာက္ကို
ဝွက္ထည့္လိုက္တဲ့ ငါ့အနာဂါတ္
နင္မသိလိုက္ပဲ ေၾကသြားခံရတာ ။                ။
ငါေျပာခ်င္တာက
ငါရည္ရြယ္ျပီး ဝယ္ခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ေလးတစ္ခု
ငါ့လက္သန္းၾကြယ္ကို ငါျပန္ဝတ္လိုက္ရတာကိုပဲ
အိမ့္ခေရ ................ ။                       ။
ငါေျပာခ်င္တာက ...............
ငါ ............
ခုခ်ိန္ထိ ..............
ပ်က္ရွနာက စူးကနဲ ............ စူးကနဲ ............ ။                  ။

မိုးဇက္

တစ္သိမ့္သိမ့္ျဖတ္သြားတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို
ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွင့္ဖမ္းဆယ္တယ္
ၾကယ္စင္ေတြရဲ႕ အလင္းတစ္ခ်ိဳ႕ပဲ ျပန္ရခဲ့တယ္ ။            ။
ဘဝကို အလွ်င္စလိုဇာတ္ညြန္းေရးခ်င္ေနမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က
သူမဝိဥာဥ္ႏွင့္ တစ္ဘဝလံုုးကိုထိခတ္ျမည္တမ္းျပစ္ခ်င္လို႕ပဲ ။             ။
ငါမမွားေလာက္ပါဘူး အိမ့္ခေရ .............
အဲဒီလိုျပန္ျပန္ေတြးရင္း မင္းႏႈတ္ခမ္းစပ္ေပၚက
မွည့္ေရးေရးေလးေတြၾကားထဲ ငါျဖတ္ျဖတ္ေလွ်ာက္တယ္ ။              ။

မိုးဇက္

ကၽြန္ေတာ္လဲ ေငးတယ္ သူမလဲေငးေနတယ္ ။             ။
အဲဒီေရေတြဘာလို႕ျငိမ္သက္ေနတာလဲလို႕ 
အေၾကာင္းမဲ့ေတြးရင္းေငးတယ္ ။                ။
သူမလဲေတြးတယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲေတြးတယ္ ။             ။
အဲဒီအခ်ိန္ငါဒုကၡေရာက္ေနတုန္းက နင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲလို႕
အသံတစ္စက္မထြက္ပဲ သူမေတြးတယ္ ။               ။
ကၽြန္ေတာ္လဲျပံဳးတယ္ သူမလဲျပံဳးေနတယ္ ။               ။
က်င္သြားတဲ့ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို ပြတ္သပ္ထြက္လာတဲ့အျပံဳးႏွင့္
နိုင္စားတတ္တဲ့ဧကရီမတစ္ပါးကဲ့သို႕  သူမရဲ႕အဝါေရာင္လွဲ႕ေနတဲ့အျပံဳး
တစ္ေယာက္ေက်ာကို တစ္ေယာက္ေဖာက္ထြက္သြားေအာင္ျပံဳးျပစ္ၾကတယ္ ။                 ။
.....
အဲဒီေန႕က လိမ္ေနတာကိုလိမ္ေနမွန္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္
အလိမ္ခံရင္းသူမကိုျပန္လိမ္ျပေနရတာ အရမ္းၾကီးကိုပင္ပန္းတယ္
" စင္သီယာ "
........
နင္မရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ပစၥပၸာန္ဟာ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကို
အျပစ္ဖို႕ရမလဲလို႕  စိတ္ရိုင္းေတြဝင္ရင္း
ငါမကိုင္ဖူးတဲ့ နင့္လက္ေလး
ငါေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ နင့္လက္သန္းၾကြယ္ေလး
အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခုျဖစ္ပါေစလို႕  ဆုအထပ္ထပ္ေတာင္းရင္း
အဲဒီဓါတ္ပံုေလးကိုထုတ္ၾကည့္
ငါ့အျမင္ေတြဝါးဝါးကုန္တာ ဘာျဖစ္လို႕လဲ
 .....................
" စင္သီယာ "

မိုးဇက္

အိမ္မက္ မက္တယ္
ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္
ကိုၾကီးႏွင့္ ကိုလတ္ရယ္
ညီမေလးႏွင့္အစ္မရယ္
ေဆာင္းညတစ္ညရဲ႕႕   မီးလင္းဖိုေလးေဘးမွာ
ေႏြးေထြးတဲ့စကားလံုးေတြ ခ်ခင္း
တစ္ေယာက္အျပံဳးကို တစ္ေယာက္သဲ့ယူလို႕     ............. ။                      ။

မိုးဇက္

နင့္ကိုယ္လံုးေရစိုစိုႏွင့္ ငါ့ကိုယ္လံုးေရစိုစို
ေရဖလားတစ္လံုးကို အတူတူလုျပီး
ေရေလာင္းျပိဳင္ၾကတာမွတ္မိေသးတယ္ စင္သီယာ ။                   ။
အိမ္ေဘးက ပိေတာက္ပင္ကတစ္ခတ္ကိုခူး
နင့္နားသယ္စကို ထိုးအစိုက္
ငါ့လက္ကို ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ျပီး
" နင္ကလဲ ဘာမွန္းမသိဘူး " လို႕ တိုးတိုးရြတ္
ရွက္ေသြးျပံဳးေတြ ဝတ္လစ္စတစ္ျဖစ္ကုန္တာ
ငါမွတ္မိတယ္  စင္သီယာ ။                ။
အခုေတာ့
ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ သၾကၤန္ႏွင့္မ်က္ႏွာျခင္းမဆိုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ငါ
ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲက ပိေတာက္ပန္းအေျခာက္ေလးကို
ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ ေဟာဒီတစ္ေႏြလဲ
ေခ်ာက္ေသြ႕စြာျဖတ္သန္းရအုန္းမယ္ စင္သီယာ ။                    ။

မိုးဇက္

နင့္လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြဟာ ေႏြဦးေပါက္ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ငါ့အိမ္မက္ေတြအစုန္အဆန္ကူးခတ္ရာ
နင့္ပါးခ်ိဳင့္ ပါးပါးေလးကိုလဲ ခိုးသိမ္းထားမိတာ
ကိုယ့္ကိုနားလည္ေပးပါ စင္သီယာ
အခ်စ္ကို ဘယ္လိုသက္မွတ္လဲ စင္သီယာ
ဒါဟာ တစ္ေယာက္ဘဝကို တစ္ေယာက္ဆိုတာထက္
တစ္ေယာက္ႏွလံုးသားကို တစ္ေယာက္ေဖာက္ထုတ္ၾကည့္တာလို႕ထင္တယ္စင္သီယာ
" စင္သီယာ "
အဲဒီညေနေစာင္းေလးမွာပဲ
နင့္နာမည္ကို ခနခနေအာ္ေခၚေနမိတယ္
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွမၾကားႏိုင္တဲ့ အသံႏွင့္ေပါ့
နင္ေရာၾကားမ္ိမယ္လို႕ ငါမထင္ဘူးေလ ။                 ။
နင့္ဆံပင္ရွည္ေတြကို ျဖန္႕ခ်ထားပါစင္သီယာ
ေလေတြက ေႏြဦးေပါက္မွာ သိပ္သရမ္းတာပဲမို႕လား
အဲဒီလို တျဖတ္ျဖတ္လြင့္ေနတဲ့ နင့္ဆံစေလးေတြရယ္
လူသံေတြတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လမ္းေလးရယ္
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ တခၽြင္ခၽြင္ရည္/ရီေမာေနတဲ့ နင့္အျပံဳးနုနုေလးရယ္ကို ငါေငးၾကည့္ခ်င္လို႕
ျပီးေတာ့ ဟိုးဘက္က ကမ္းေျခဆီကို နင့္လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ဖြဖြဆုပ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္ေလ
အဲဒီမွာ သိပ္ေလးလြန္းတဲ့ ငါတို႕ဖိနပ္ေတြကို ခၽြတ္ခဲ့မယ္
ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီးႏိုင္လြန္းတဲ့ အေပၚယံုေတြကို ေျဖခ်ခဲ့မယ္
ျပီးေတာ့ ေအးျမေနတဲ့ ခပ္စက္စက္ေရေသာင္ေတြၾကား တို႕ေျခေခ်ာင္းေလးေတြျဖတ္ေျပးၾကမယ္ စင္သီယာ
ဘာဆိုဘာမွ မသယ္လာခဲ့ပါႏွင့္စင္သီယာ
အရာအားလံုးဟာ ျပီးျပည့္စံုေနမွာ အေသအျခာ ။                  ။


မိုးဇက္